Picture this: Annemerel druk aan het werk in de tuin op een stretcher. MacBook voor m'n neus, camera binnen handbereik, natuurlijk. M'n opdracht wil niet zo lukken omdat iedereen dus blijkbaar vier(!) dagen achter elkaar vrij is. Zoals wel vaker voorkomt als de woorden eventjes niet uit mijn vingers komen rollen, dwaalt mijn blik af. Papa sproeit de plantjes, ze schijnen water nodig te hebben om weer een beetje leven te krijgen.. Mijn gedachten dwalen af.. plantjes hebben slechts wat water nodig om in leven te blijven, en verder niet al te extreme weersomstandigheden.. Wat heb IK eigenlijk nodig om in leven te blijven?
Ik denk eigenlijk gelijk aan liefde, van familie, vrienden, een wederhelft, oppervlakkige contacten, een vriendelijk knikje van een voorbijganger. Maar dan denk ik verder, heb ik dit echt nodig om daadwerkelijk in leven te blijven? Is liefde essentieel? Ik denk dat het voor mij wel een hele belangrijke reden is om in leven te willen blijven, maar zou ik kunnen leven zonder liefde? Zonder iemand die van je houdt? Ik kan me er geen voorstelling bij maken.
Mijn gedachten dwalen eigenlijk alweer verder af, het sneeuwbaleffect noemen ze dat ook wel. Hoe belangrijk is liefde eigenlijk voor mij en is liefde misschien niet net iets te belangrijk voor mij? Wil ik misschien niet van te veel mensen liefde ontvangen? Ik ben een pleaser, ik zou het liefst willen dat iedereen mij leuk vindt. Ik kan er echt mee zitten als ik merk dat iemand mij vervelend vindt. Het gaat wel beter hoor, een rotopmerking op internet is jammer, maar het blijft gewoon dat, een opmerking via een vrij anoniem medium. Schrok ik me een jaar geleden nog wezenloos en was ik een dag van slag als er iemand naar me toeterde, nu denk ik mens, rot op.
Inmiddels zijn we al weer een kwartier verder, ik heb nog steeds geen woord in mijn documentje geschreven. In mijn hoofd ben ik inmiddels alweer een stuk verder, ben ik het afgelopen jaar niet al een stuk makkelijker geworden? Zou het dan echt waar zijn.. hoe ouder je wordt hoe minder je om meningen van anderen gaat geven... Of het ooit nog goed gaat komen met mijn artikel, ik heb er een hard hoofd in. Ik heb in ieder geval weer heerlijk kunnen reflecteren en dat heeft me meer vragen dan antwoorden opgeleverd. Heerlijk.
Wat denken jullie? Zou je willen blijven leven zonder liefde? Ik bedoel... alleen op de wereld, zelfs geen oppervlakkige contacten. Als een soort van geest dwalend over de wereld, niemand die je ziet staan.. ugh ik zou het echt niet weten..
Liefs,
Ik denk eigenlijk gelijk aan liefde, van familie, vrienden, een wederhelft, oppervlakkige contacten, een vriendelijk knikje van een voorbijganger. Maar dan denk ik verder, heb ik dit echt nodig om daadwerkelijk in leven te blijven? Is liefde essentieel? Ik denk dat het voor mij wel een hele belangrijke reden is om in leven te willen blijven, maar zou ik kunnen leven zonder liefde? Zonder iemand die van je houdt? Ik kan me er geen voorstelling bij maken.
Mijn gedachten dwalen eigenlijk alweer verder af, het sneeuwbaleffect noemen ze dat ook wel. Hoe belangrijk is liefde eigenlijk voor mij en is liefde misschien niet net iets te belangrijk voor mij? Wil ik misschien niet van te veel mensen liefde ontvangen? Ik ben een pleaser, ik zou het liefst willen dat iedereen mij leuk vindt. Ik kan er echt mee zitten als ik merk dat iemand mij vervelend vindt. Het gaat wel beter hoor, een rotopmerking op internet is jammer, maar het blijft gewoon dat, een opmerking via een vrij anoniem medium. Schrok ik me een jaar geleden nog wezenloos en was ik een dag van slag als er iemand naar me toeterde, nu denk ik mens, rot op.
Inmiddels zijn we al weer een kwartier verder, ik heb nog steeds geen woord in mijn documentje geschreven. In mijn hoofd ben ik inmiddels alweer een stuk verder, ben ik het afgelopen jaar niet al een stuk makkelijker geworden? Zou het dan echt waar zijn.. hoe ouder je wordt hoe minder je om meningen van anderen gaat geven... Of het ooit nog goed gaat komen met mijn artikel, ik heb er een hard hoofd in. Ik heb in ieder geval weer heerlijk kunnen reflecteren en dat heeft me meer vragen dan antwoorden opgeleverd. Heerlijk.
Wat denken jullie? Zou je willen blijven leven zonder liefde? Ik bedoel... alleen op de wereld, zelfs geen oppervlakkige contacten. Als een soort van geest dwalend over de wereld, niemand die je ziet staan.. ugh ik zou het echt niet weten..
Liefs,
Annemerel
Follow my blog with bloglovin
Follow my blog with bloglovin
Leven zonder liefde went misschien wel maar maakt het leven een stuk minder leuk!
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat als je niks anders gewend bent, dat het niet moeilijk is maar ik weet niet hoe dat voelt en liever wil ik dat ook niet weten..
BeantwoordenVerwijderenIk heb het al lastig een dag helemaal alleen te zijn, laat staan heel je leven lang! Mensen worden volgens mij zot zonder menselijk contact...
BeantwoordenVerwijderenAlles wend roepen ze altijd, maar niemand die van je houd, lijkt me geen prettig leven.
BeantwoordenVerwijderenHet kan natuurlijk ook dat er mensen zijn maar dat het voelt alsof er niemand is.
BeantwoordenVerwijderenDat had ik in mijn puberteit vaak, dat ik zoveel mensen om me heen had, maar dan zat ik ergens mee en was er niemand die luisterde. Moeder te druk met werk, kwam thuis en had dan geen zin/was te moe om te praten, zus had het te druk met vriendje, klasgenoten kon ik niet mee overweg.
Dus ja dat voelt dan ook of er niemand is die op je zit te wachten maar eigenlijk is er altijd wel iemand die van je houdt.
Denk maar aan Ruth Jacott, ergens is er iemand die op je wacht (welk liedje was dat?)
Maarja ik denk als je heel je leven zonder liefde leeft je knap ongelukkig wordt zo was er ook een vrouw in het bejaardenhuis waar ik gewerkt heb en die had helemaal niemand omdat iedereen dood was die ze kende en kinderen had ze niet. Die zat daar maar voor het raam hele dagen te wachten tot ze dood ging. Echt erg om zo oud te moeten worden.
Babies gaan dood als je ze niet aankijkt of aanraakt. Daar heeft geloof ik Hitler (of een andere wrede dictator) eens onderzoek naar gedaan. Als je babies voedt, aankleedt en verzorgt, maar ze geen liefde (aanraking, aankijken) geeft, kwijnen ze weg. Dat lijkt me wel genoeg te zeggen ;)
BeantwoordenVerwijderenVerder staan er dt-fouten in je stukje (iedereen vindT). Aangezien schrijven je werk is/begint te worden, is het wel handig om daar wat beter op te letten ;)
Liefde is leven. Voor mij dan :-)
BeantwoordenVerwijderenMarthe heeft gelijk: baby's gaan dood zonder liefde of aanraking, ze raken er in ieder geval ernstig gestoord door. Kijk maar naar de kinderen in Roemenie die in weeshuizen opgroeiden ten tijde van dictator Ceaucescu. Ze kregen voedsel, dus ze blevdn in levdn, maar verder waren het hoopjes mens.
BeantwoordenVerwijderenGewoon even een vraagje hoor... Jij bent bezig met een artikel schrijven terwijl er in je eigen stukje tekst zoveel spelfouten staan? Door welk bedrijf wordt jij ingehuurd dan? Voorbeelden:
BeantwoordenVerwijderenZonder iemand die van je houd? -> moet houdt zijn
En hier zelfs twee achter elkaar:
... ik zou het liefst willen dat iedereen mij leuk vind. Ik kan er echt mee zitten als ik merk dat iemand mij vervelend vind. -> moet beide keren vindt zijn
Zie het als opbouwende kritiek. Het komt erg raar over als jij zegt dat je een artikel aan het schrijven bent en je dan in je blog zoveel fouten maakt. Maar verder lees ik met plezier je posts.
Groetjes,
Anne Carin
Ik denk dat mijn leven zonder liefde van anderen een stuk minder 'leven' zou zijn... Ik denk dat je liefde van je familie, vrienden, naasten, en eventuele partner ook echt nodig hebt. Het is toch fijn als je weet dat er mensen om je geven? :)
BeantwoordenVerwijderenAnoniem: in je eerste alinea staat anders ook een dt-fout, het moet 'word jij'zijn. De pot verwijt de ketel...
BeantwoordenVerwijderen