Ik geef het eerlijk toe, als ik teveel naar Teen Mom kijk, dan wil ik een baby. Natuurlijk zijn de meeste moeders in Teen Mom echt een drama, maar dan zie ik Macy en haar kleine Bentley en dan weet ik het weer zeker, ik wil een kind.
Goed gelukkig heb ik daarboven ook nog wel een paar hersens zitten en heb ik genoeg verstand om te beseffen dat een kind op mijn leeftijd, in mijn absoluut nog niet stabiele situatie, niet bepaald wenselijk is en ik was dan ook niet van plan om aan kinderen te beginnen, anytime soon (als in de eerste komende tien jaar!). Maar toch... die gevoelens, die zijn er nog steeds.
Afgelopen week echter, werden deze gevoelens eventjes hardhandig de laan uitgestuurd. Ik keek De Gelukkige Huisvrouw voor de eerste keer. Het boek las ik vijf jaar geleden, maar maakte niet zoveel indruk op me. Ja, ik heb heel hard gelachen en wilde gelijk nog meer van Heleen lezen, maar verder... niets. Maar de film... was pijnlijk.
Hè bah, een kind krijgen lijkt ineens een stuk minder aantrekkelijk. Ik kreeg het spaansbenauwd toen ik Lea haar kind in een doos in een hoek zag schuiven, ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik besefte hoe verknipt die hele bevallig Lea gemaakt had, ik werd boos toen duidelijk werd dat haar omgeving het niet echt begreep, maar vroeg mezelf toen af.. 'Hoe zou jij in zo'n situatie reageren?'
Dus, van mijn kinderverlangens ben ik weer eventjes genezen. Ik ga straks eerst wel eens eventjes oefenen. M'n schoonzus is zwanger van haar eerste kindje en begin volgend jaar ben ik dan een soort van on-aangetrouwde-tante? Of hoe zou je me dan noemen? Een ding is duidelijk, ik stel me dus zeker wel beschikbaar als vrijwillig oppasmeisje :) En daar wil ik het voor nu maar gewoon eventjes bij laten. Verstandig niet waar?
Hè bah, een kind krijgen lijkt ineens een stuk minder aantrekkelijk. Ik kreeg het spaansbenauwd toen ik Lea haar kind in een doos in een hoek zag schuiven, ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik besefte hoe verknipt die hele bevallig Lea gemaakt had, ik werd boos toen duidelijk werd dat haar omgeving het niet echt begreep, maar vroeg mezelf toen af.. 'Hoe zou jij in zo'n situatie reageren?'
Dus, van mijn kinderverlangens ben ik weer eventjes genezen. Ik ga straks eerst wel eens eventjes oefenen. M'n schoonzus is zwanger van haar eerste kindje en begin volgend jaar ben ik dan een soort van on-aangetrouwde-tante? Of hoe zou je me dan noemen? Een ding is duidelijk, ik stel me dus zeker wel beschikbaar als vrijwillig oppasmeisje :) En daar wil ik het voor nu maar gewoon eventjes bij laten. Verstandig niet waar?
Liefs,
Annemerel
haha, ja denk het wel! vond de film ook heftig, vooral omdat het zo dubbel is; aan de ene kant wil je de moeder haten, aan de andere kant weet je dat dat niet kan
BeantwoordenVerwijderenDie film brengt veel mensen wel even terug in de realiteit. Maar gelukkig gaat het voor veel vrouwen niet op anders hadden we een hoop depressieve mama's gehad.. Maar ik kan me voorstellen dat je het voorlopig bij oppassen houdt, ergens moet toch een begin zijn!;)
BeantwoordenVerwijderendat boek viel me erg tegen. ben benieuwd naar de film, die moet ik nog steeds zien. ik denk nog lang niet na over kinderen.
BeantwoordenVerwijderenIk vond boek ook wel tegen vallen film schijnt veel beter te zijn. maja, ik ken iemand die dat heeft gehad is nu 4 jaar verder en nu pas echt weer er over heen:S
BeantwoordenVerwijderenIk denk juist dat ze dit heel vaak niet laten zien, omdat het het beeld van het rooskleurige verstoort. Ik kan me wel indenken dat je ineens in zo'n gat valt, dat je helemaal bang bent, omdat je die liefde nog niet voelt. En iedereen die al dat leuke en fijne van je verwacht terwijl jij het helemaal niet ziet zitten. Heb de film niet gezien, maar heb begrepen van mijn moeder dat het beeldmateriaal wel heftig is allemaal. Ook herkenbaar..
BeantwoordenVerwijderenIk had precies hetzelfde, als ik nu iemand zie die zwanger is denk ik bijna gelijk aan de scene waarin Carice van Houten wordt opgeknipt bah bah. Mijn moeder heeft er 42 uur over gedaan om te bevallen van mij. Hoop dat de beelden van de Gelukkige Huisvrouw over 10 jaar verdwenen zijn.
BeantwoordenVerwijderenIk moet hem nogsteeds kijken, shame on me, maar ik doe het wel. Lijkt me echt een heftige maar ook mooie film!!!
BeantwoordenVerwijderenHet lijkt me zo ontzettend naar als je een postnatale depressie hebt. En het is ook zo zielig voor het kind :(
BeantwoordenVerwijderenIk dacht eigenlijk aan iets anders toen je zei dat je eerst eventjes ging oefenen, haha.
BeantwoordenVerwijderenIk vond (en eigenlijk vind..) de film nog steeds erg goed! Maar ik ben inderdaad ook gelijk van mijn kinderwens af.. Totdat ik mijn lieve achternichtje van 3 maanden zie, dan wil ik er alweer zo snel mogelijk eentje, haha!
BeantwoordenVerwijderenIk heb nog geen kinderkriebels (al vind ik kinderen wel altijd heel leuk!) maar wel echt tante-kriebels. Mijn schoonzus wordt ook begin volgend jaar moeder en ik zie mezelf wel echt als tante. Ik ben dan wel niet getrouwd met mijn vriend (ik woon wel samen, dus ik weet niet of dat er nog toe doet) maar ik vind zelf een huwelijk ook eigenlijk niet zo heel belangrijk. Het is niet zo dat mijn relatie daar zekerder van wordt. En ja, voor de wet wordt ik dan misschien geen tante, maar voor gevoel wel.
BeantwoordenVerwijderen