De recessionista, ineens was ze daar. In volle glorie, in ieder tijdschrift, op elke cover. De recessionista, het meisje dat maximale stijl haalt uit een minimaal budget. Absoluut niks mis mee en gezien de huidige economische crisis ook niet geheel vreemd. Maar hier blijft het niet bij. Sinds een tijdje hebben we naast de recessionista ook de chiconomic, die samen met haar regels om vooral zo economisch mogelijk te leven het crisisteam komt versterken. Geweldig, nu kunnen we nog meer artikelen over de huidige recessie verwachten.
Eerlijk gezegd ben ik het eigenlijk een beetje zat, al dat gezeur over die recessie. Natuurlijk moeten we ons niet in de schulden werken, vanzelfsprekend moeten we niet al te veel onverantwoorde aankopen doen, maar moeten we daar nou echt hele tijdschriften mee vol kladderen? Als ik me beter wil verdiepen in de crisis dan lees ik wel een Elsevier, of het Financieel Dagblad; als ik echt even gek wil doen. Wanneer ik een modemagazine lees dan wil ik genieten, dan wil ik wegdromen, naar een andere wereld, waar geld geen rol speelt en waar problemen niet bestaan. Dan wil ik kwijlen bij een campagne van Chanel, watertanden bij die prachtige Louboutins en mijn hart verliezen aan dat blinkende horloge van Cartier. Ik wil eventjes de realiteit laten voor wat het is, want die kan ook heus wel een uurtje zonder mij.
Maar tegenwoordig gaat dat dus niet meer zo makkelijk. Tegenover iedere decadente uitspatting staat een economisch verantwoorde tegenhanger. En is het nou mijn verbeelding of nemen de campagnes van Louis Vuitton en Estee Lauder echt af en krijgen we daarvoor H&M en Nivea in plaats?
Het lijkt tegenwoordig wel een verschrikkelijke ondeugd om jezelf te verliezen in materiele, exorbitante kwesties. Films als Shopaholic en Sex & the City worden hevig bekritiseerd. Niet omdat de film zo slecht is, maar het schijnt niet passend in de huidige economische situatie te zijn. Met de komst van Starbucks op Amsterdam Centraal hoeven we overigens ook absoluut niet blij te zijn; de koffie is duur en kunnen we net zo goed thuis maken en in onze thermoskan meezeulen. Als ik de collegezaal in kom op een paar Marc Jacobs pumps moet ik mezelf verdomme gaan verantwoorden. Want waarom loopt een studente niet gewoon op gympies van de schoenenwinkel op de hoek?
Nou dat zal ik even haarfijn uitleggen. Deze recalcitrante (werkende) studente heeft het helemaal gehad met de crisis en alles wat daar bij hoort. Zij gaat niet op de kleintjes letten, want tijdens een van die zeldzame momenten dat zij haar aandacht bij de economieles had, legde haar leraar haar uit dat je ten tijde van een economische crisis juist veel geld uit moet geven; Dit STIMULEERT de productie wat zorgt voor een VERBETERING van de economie.
Ik laat me dus geen schuldgevoel meer aanpraten door artikelen die mij vertellen dat ik zuinig moet zijn, of medestudenten die me voor gek verklaren als ik weer eens met een tasje met nieuwe aankopen de collegezaal in kom wandelen. Ik werk voor mijn geld, geniet van mijn leven en ben een stimulatie van de economie. Ik lunch met sushi, drink op mijn verjaardag Champagne in de PC en koop die Marc Jacobs tas waar ik al twee jaar naar op zoek ben. En mocht ik me dan toch eventjes schuldig voelen, dan werp ik me voor de leeuwen en geef ik me over aan zo’n goede-doelen-zieltjeswinner in de stad. Hup, nog maar een goed doel voor vijf euro per maand erbij. Is mijn geweten ook weer eventjes gesust. Fuck de recessie! GENIET!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten