Boekrecensie: Heleen van Royen - De Mannentester
Victoria is slim, bloedmooi en na de moord op haar vader begonnen met een interessant wetenschappelijk onderzoek, empirisch. Haar onderzoeksterrein: het mannelijk geslacht. ‘Er zijn twee polen, mannen en vrouwen, de rest is verwarring. Mix vrouwen op de juiste manier met mannen en je kunt vonken verwachten’ aldus haar eerste hypothese. Al snel zou blijken dat de natuurkundige zekerheid niet zo simpel lag. Na een paar onschuldige proefjes met rokjes die steeds kortere vormen aan namen kwam de proef met de samenwonende wiskundeleraar. Aanvankelijk was hij haar uitzondering van de regel, de uitzondering die immuun voor haar provocerende verschijning leek te zijn, maar al snel was ook zijn witte vlag gerezen. Dankzij deze eerste bevindingen en de vele schuinsmarcheerders waarmee haar moeder in aanraking kwam -in een verwoede poging niet alleen achter te blijven- is haar beeld op mannen voorgoed verziekt.
Van het mannentesten heeft Victoria haar beroep gemaakt. Vrouwen over de hele wereld schakelen haar hulp in bij het testen van hun vurige verliefdheden, liefdevolle echtgenoten of losgeslagen zoons. Victoria kan continu haar hypothese verifiëren: mannen zijn niet te vertrouwen. Op humoristische, cynische wijze doet Victoria verslag van de vele testobjecten die haar verschijning niet kunnen weerstaan. Ze verleidt, ze drogeert en neemt haar wraak. Want bovenal heeft Victoria een bloedhekel aan de overspelige slachtoffers van haar verleiding.
Victoria is verbitterd; heeft haar vertrouwen in de mensheid al vroeg verloren. Zelfs haar eigen vader bleek na zijn dood niet de man te zijn wie ze dacht dat hij was. Vriendinnen heeft ze niet, om over relaties maar te zwijgen. Het is echter niet alleen de mensheid die haar verbittering te weeg brengt. De gehele huidige samenleving deugt niet. “Het codewoord van dit tijdperk is balans. Je moet in balans zijn met jezelf en je omgeving. Je darmstelsel moet in balans zijn, daarvoor dien je elke dag een minuscuul flesje yoghurtdrank te drinken. Je moet daarnaast minstens twee liter water drinken, waarmee je dat yoghurtdrankje volkomen wegspoelt, maar goed, je nieren en de economie varen er wel bij.”Het humoristische cynisme van Victoria maken haar tot een personage waar zelfs de nodige sympathie voor kan worden opgebracht. Op een zeker moment zouden we misschien zelfs wel willen dat we wat meer z0als Victoria waren. Victoria is stoer, onafhankelijk en weet haar gedachten op ludieke wijze te formuleren. Dat maakt dat het boek enorm snel en lekker leest.
Totdat van Royen na zo’n tweehonderd fantastische bladzijden de fout in gaat. Alles wat Victoria in de eerste tweehonderd bladzijde zo ongenaakbaar maakte verdwijnt als sneeuw voor een brandende zon. Haar onafhankelijkheid slaat om naar een afhankelijkheid van een wel heel speciaal object van affectie en de keuze voor haar eerste vriendin is ook niet te begrijpen en tenenkrommend. Tezamen met haar onafhankelijkheid lijken ook haar komische mooi geformuleerde gedachten uitgezwaaid. En zo blijft er helaas weinig van de eens zo leuke roman over. Victoria is veranderd in een labiele, naar genegenheid zoekende hysterica. En dat is zonde.
Waarom Heleen haar personage zo heeft laten afzakken is een raadsel. Tegen het einde lijkt het allemaal nog een klein beetje goed te komen, om vervolgens in het slot driedubbel zoetzappig en ‘eind goed al goed’ af te sluiten. Zo verrassend goed als de eerste tweehonderd bladzijde waren, zo verbazingwekkend jammer zijn de laatste honderd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten