Het wonder van Hollywood

Filmrecensie: He's just not that into you

"If a guy threats you like he doesn’t give a shit, it’s because he doesn’t give a shit.” Duidelijke taal, afkomstig uit de verfilming van het razend populaire zelfhulpboek ‘He’s Just Not That Into You’. Geschreven door de schrijvers van Sex and the City en volop geprezen door Oprah Winfrey kon dit boek al bijna niet meer floppen. En dat deed het dan ook niet. Het boek wordt al snel een bestseller en ook andere media zijn onder de indruk. “Dit boek kan een generatie vrouwen redden dat haar leven verspilt wachtend op de telefoon” (Boston Herald) “Geen psychologisch gezeur hier, maar een bestseller die vrouwen laat praten, en hardop laat lachen.. een verfrissende kijk op wat mannen echt voor vrouwen voelen” (Seatle Times). Maar kan een Hollywoodfilm diezelfde eerlijkheid naar het witte doek brengen?

Een verfilming van een zelfhulpboek dat vrouwen om het minste of geringste haar liefde aan de kant laat zetten, dat lijkt geen makkelijke opgave. Zeker in Hollywood, waar happy endings nog steeds de regel lijken te zijn. In het boek word je heel duidelijk gemaakt dat mannen -die niet bellen, geen tijd zeggen te hebben, niet willen trouwen of vreemd gaan – niet de juiste partners zijn en dat ook nooit zullen worden. Natuurlijk zijn er ‘exceptions to the rule’ maar dat zijn er zo weinig dat je jezelf gewoon moet zien als ‘the rule’. Geen excuses. Dit klinkt heel erg onhollywood waar in films altijd op het laatste moment zo’n wonder geschiedt dat het toch nog goed komt. Het wonder dat vrouwen die grote lach op het gezicht geeft en het geloof in wonderen laat voortbestaan. Het wonder dat het boek nu juist probeert de das om te doen. Maar is dit in de film ook het geval?

De hopeloos naar liefde zoekende Gigi (Ginnifer Goodwin) is de hoofdpersoon en de vertelstem van de film die zich rond een groep dertigers in Baltimore afspeelt. Na een date met Conor (Kevin Connoley) wacht ze wanhopig op een telefoontje, dat er volgens barman Alex (Justin Long) echt niet van zal komen. In zijn harde, maar ware adviezen leidt hij Gigi door de gevoelens van de man en door de film. En Alex krijgt gelijk, dat telefoontje van Conor komt niet, want Conor heeft zijn oog laten vallen op de voor hem onbereikbare Anna (Scarlett Johansson). Anna, in haar plaats verliest namelijk haar hart aan de met Janine (Jennifer Connelly) getrouwde man Ben (Bradley Cooper). Ben’s beste vriend Neil (Ben Affleck) heeft ook problemen in zijn relatie, zijn vriendin Beth (Jennifer Aniston) wil nu eindelijk wel een keer trouwen. Tegelijkertijd raakt Anna’s beste vriendin Mary (Drew Barrymore) gefrustreerd door de huidige technologie waardoor ze niet wordt afgewezen door een enkel telefoontje, maar door zeven verschillende technologieën tegelijk.

Een wirwar van verschillende verhalen dus, die tegelijkertijd naadloos op elkaar aan blijken te sluiten. Een beetje zoals in Love Actually (2003), maar dan afgewisseld met wat adviezen uit het boek, die vooral door Barman Alex naar voren worden gebracht. Een leuk idee. Vrouwen de waarheid over mannen laten zien in een gezellige komedie met een prachtige sterrencast; en verdwaalde of door hun vriendin meegesleurde mannen laten zien hoe gecompliceerd het brein van de vrouw eigenlijk in elkaar zit: niet alleen een gezellig avondje uit, maar ook nog eens een die de geest verrijkt. Helaas is ‘He Is Just Not That Into You’ niets meer dan een gezellige komedie met een prachtige sterrencast die in plaats van de geest verrijkt, de oplettende kijker achterlaat met meer vragen dan antwoorden.

De film is gezellig. Een goede soundtrack is het halve werk en dat is hier zeker het geval. Een goede mix van bekende nummers van gevestigde bands als The Cure en R.E.M., typische vrouwenfilmnummers van singer-songwriters als Erin McCarly en Corinne Bailey Rea en zelfs Scarlett Johansson zingt haar deuntje mee. De muziek draagt bij aan de gezellige, luchtige sfeer, maar die ontstaat natuurlijk niet alleen door de muziek. Grappige dialogen, de voorbeelden die de adviezen illustreren en de luchtigheid waarmee de adviezen gebracht worden; het dient allemaal het prototype gezellige komedie waar Hollywood bol van staat.

De cast is veelbelovend. Scarlett Johansson, Drew Barrymore, Jennifer Aniston, Ben Affleck, Ginnifer Goodwin, Jennifer Connelly allemaal gevestigde namen, die zich ook in deze film weer bewijzen. Scarlett speelt de rol die haar op het lijf geschreven lijkt, die van losbandige blonde verleidster, wederom met zelfrespect. Drew Barrymore is helemaal in haar element als de ietwat ouderwetse Mary die overmand wordt door de huidige technologie en dat in een grappige, herkenbare, monoloog duidelijk maakt. “I had this guy leave me a voicemail at work, so I called him at home, and then he emailed me to my BlackBerry, and so I texted to his cell, and now you just have to go around checking all these different portals just to get rejected by seven different technologies.. It’s exhausting”. Jennifer Aniston, is Jennifer Aniston. Bij haar lijkt het allemaal zo natuurlijk, dat het net is alsof ze altijd zichzelf is. Ben Affleck laat zich in deze film van zijn beste kant zien. Hij speelt de rol waar vrouwen spontaan verliefd op worden. De rol die de mythe van ‘wonderen bestaan’ hoog houdt. Tot slot Ginnifer Goodwin, de hoofdpersoon van de film. Ze speelt haar rol als de typisch wanhopige single goed, ook al levert dat soms wel wat irritaties op. En hoe kan zo’n hopeloos geval van het ene op het andere moment genezen zijn van haar hopeloze gedrag? Is dat niet iets wat tijd kost? Een beetje jammer. Maar dat doet niks af aan de kwaliteiten van Goodwin.

Eerder aan de kwaliteiten van het plot, dat helaas in de laatste vijf minuten de eerste twee uur compleet ontkracht. Het voorspelbare Hollywoodeinde geldt voor drie van de vijf vrouwen. Drie van de vijf vrouwen kunnen in deze film dus beschouwd worden als ‘de uitzondering’ in plaats van ‘de regel’ die door het boek en de eerste anderhalf uur van de film zo wordt gepretendeerd. Dit doet de geloofwaardigheid van de film niet veel goeds. Immers, alle ‘waarheden’ die de film over mannen naar voren brengt, blijken aan het eind van de film toch niet helemaal te kloppen. Vrouwen zullen van deze film niet leren dat wonderen alleen in Hollywood bestaan. Het bestaan van mirakels wordt alleen maar bevestigd door in een film die de waarheid over mannen beweert te onthullen ook weer te eindigen met het wonder van Hollywood.

Dit maakt de film goed voor een gezellig avondje zorgeloos film kijken, waarbij verder vooral niet over de boodschap moet worden nagedacht, want die boodschap is dubbelzinnig en roept meer vragen op dan dat het antwoorden geeft. De film is gezellig, de sterrencast om van te smullen, net als het plot de eerste twee uur, maar het ultieme Hollywood einde ontkracht de boodschap en daarmee ook gelijk de geloofwaardigheid van de film. En dat is jammer. Want hoe goed we het boek ook vonden, zo zijn we just not that into de film.