Lives & Loves of Annemerel

Hoi! Ik ben Annemerel, twintig jaar jong, een beetje blond (letterlijk, maar zeker ook figuurlijk), met heel veel gevoel voor sappig drama, vol met veel te veel overenthousiaste ambitieuze plannen, toch ook wel heel erg lui van aard, een heel klein beetje exhibitionistisch, maar ondanks alles toch nog aardig goed en gelukkig terecht gekomen.

Ik woon met de allerliefste papa en mama en het leukste zusje in een klein dorpje in de buurt van Den Haag. Naast mijn lieve mooie kleine zus heb ik ook nog een geweldige Corpsbal van een broer, maar die zien we alleen als zijn wasmand in Leiden weer eens vol zit en zijn kast angstvallig leeg is. In de liefde heb ik ook niks te klagen. Ik denk dat er maar weinig vriendjes zijn die zo lekker kunnen koken en natuurlijk is hij ook de allerliefste, maar dat spreekt voor zich. Verder deel ik ook lief en leed met mijn liefste vriendinnetje, mijn partner in crime tijdens vakanties, sushi, college en shopsessies, zo ongeveer mijn exacte spiegelbeeld en de enige die zonder klagen rustig vijf uur met mij door de stad crosst op zoek naar de perfecte tas. Dat is dus echte vriendschap.

Op dit moment ben ik bijna klaar met mijn bachelor Taal & Communicatie aan de Universiteit van Amsterdam. Mijn studie is een beetje vaag en niet in een paar regels uit te leggen; ik heb wat Engels gevolgd, wat Nederlands, een beetje communicatie, wat vakken journalistiek, nu nog een college geschiedenis en een vak nieuwe media, mijn scriptie en dan... zitten de 180 studiepunten er al weer op. Wat ik met dit bij elkaar geraapte zooitje wil gaan doen is nog niet helemaal duidelijk. Het liefst doe ik een praktijkgerichte schrijfmaster, maar de kans dat ik volgend jaar tot dat selecte groepje studenten zal behoren is alles behalve honderd procent en omdat ik niet van plan ben volgend jaar te gaan werken en al helemaal geen zin heb in een jaar niks doen is een studie Rechten nu mijn back-up plan.

Mijn geld verdien ik bij Hotel Elzenduin & Strandrestaurant Elzenduin Beach. Inmiddels werk ik nu al weer bijna drie jaar bij Elzenduin en zeker in de zomer werk ik niet naast mijn studie maar heb ik een studie naast mijn werk. Gelukkig kan ik er wel echt van genieten. Hoewel de functie 'restaurantmedewerker' niet echt enerverend klink, zou ik mijn baantje echt voor geen goud willen missen. Elzenduin is een bijzonder bedrijf, het personeel lekker jong, erg hecht en betrokken. En hallo? Wie wil er 's zomers nou niet werken op het strand? Oké, ik zal niet ontkennen dat ik soms best wel jaloerse blikken werp op meiden die in hun bikini rondhuppelen op het strand, maar ik denk altijd maar zo.. liever dit dan op een stinkend heet kantoor.

Toch ligt mijn toekomst waarschijnlijk niet in de horeca. Het liefst wil ik schrijven, voor een ELLE of de door mij opgerichte Nederlandse Vogue (in my dreams...). Culinaire recensies zie ik ook wel zitten, ik ga graag op kosten van de baas de hele wereld over om bij de mooiste restaurants te eten, om er daarna mijn strenge doch rechtvaardige oordeel over te vellen. Mijn credo 'shoot for the moon!'

Ik ben natuurlijk niet 24/7 bezig met serieuze dingen en m'n toekomst, hoewel ik dat wel ben als ik niet uit kijk en me helemaal laat meeslepen in mijn toekomstdromen. Ik kan ook onwijs genieten van een boek, van hoogdravende romans tot foute chicklits. Met een dagje (of iedere dag) shoppen heb ik ook geen probleem. Drop mij in een grote stad en ik ben als een klein kind in Disneyland. Met eten heb ik ook geen enkel probleem, ik eet eerder veel te veel dan een klein beetje te weinig. Eten koken, eten kopen, uit eten, of gewoon eten, ik geniet van alles. Gelukkig vind ik sporten ook best fijn, hoewel een sportiefgen en een goed functionerende motoriek ontbreekt heb ik toch ook regelmatig sportieve uitspattingen. Een uurtje hardlopen over het strand of door de duinen, opstaan met een yoga.. Geniet ik soms stiekem nog meer van dan een aflevering Gossip Girl.

Maar schrijven doe ik het allerliefst. Het begon met kleine boekjes op de kleuterschool, toen kwam mijn eigen tijdschrift met een vriendinnetje in de laatste klassen van de basisschool, de schoolkrant kwam op de middelbareschool en ik was net veertien toen ik mijn leven met de rest van de Nederlandssprekende bevolking ging delen. Ik ben nu dus inmiddels bijna zeven jaar te volgen, bijna een derde van mijn leven is online te lezen geweest. Over exhibitionistisch gesproken. Er zijn momenten dat ik denk 'waarom doe ik dit?' Dat is meestal als ik door een collega of een dorpsgenoot wordt geconfronteerd met uitspraken die ik op mijn weblog gedaan heb, maar 360 dagen per jaar ben ik meer dan gelukkig met mijn verhaaltjes en de lieve reacties van mijn trouwe bezoekers. Want ik geef het eerlijk toe, ik heb de leukste bezoekers van heel weblogland. En zolang jullie blijven lezen, reacties achterlaten en me niet spuugzat worden, zal ik enthousiast blijven schrijven.

Liefs, Annemerel