Toen ik maandagmiddag het weerbericht voor dinsdag zag wist ik het, ik zou twintig kilometer hard gaan lopen. Er was gewoon geen twijfel over mogelijk. Als ik de halve marathon van 13 maart wilde halen, dan moest het dinsdagmiddag gewoon gebeuren. Volgende week ga ik verhuizen, de week daarna zal ook nog wel rommelig zijn, plus dat ik een heel andere route moet gaan uitzoeken. De week daarna zit ik in Oostenrijk en de week na m'n wintersport is alweer de week voor D-Day. Het moest dus gewoon.
Ik vertelde het tegen iedereen die het maar horen wilde, waardoor ik dus ook eigenlijk niet meer terug kon. Ik ben geen quitter, ik geef niet op, en ik ben ook geen liegbeest (m'n moeders reactie 'je had toch ook gewoon kunnen zeggen dat je twintig kilometer had gelopen..').
Waarom ik gisteren dan toch eventjes terug krabbelde. Ik was kapot, gebroken. De dag ervoor tien uur gewerkt op hakken, nou dat verklaard wel een hoop volgens mij?
Maar om kwart voor één begon ik toch aan mijn suicide mission. Ik moet zeggen dat ik er van te voren wel een roze pilletje in heb gepopt, om m'n benen toch iets minder te voelen. En ik gooide er een paar verschillende astma-sprays en een allergiepilletje achteraan. Alles, just to be sure.
Gelukkig ging die twintig kilometer me eigenlijk nog best redelijk af. Ik had echt verwacht dat het een drama zou worden, maar het weer was zo prachtig mooi! Ik liep voor het eerst weer in m'n korte roze broekje, met alleen een t-shirtje. Ik heb nu serieus duidelijk zichtbare lijnen over m'n armen en benen lopen. Onderschat dat februari zonnetje dus zeker niet!
Alles ging goed, ik moest alleen niet stoppen. Ik was één keer genoodzaakt om te stoppen, ik werd gebeld en m'n hardloopprogramma gaat dan ook gewoon automatisch op pauze, dus ik moest ook wel opnemen. Het was pas na zeven kilometer, maar ik voelde me dramatisch. Zo koud op de maag, je weet wel dat gevoel wat je hebt als je op het punt staat alles in je lichaam, inclusief je ingewanden, eruit te gooien via de mond.
Blijven rennen was de remedie en na twintig kilometer had ik slechts een minuutje nodig om weer bij zinnen te komen. Serieus, nog iets meer dan een kilometer extra en dan staat die halve marathon gewoon op mijn naam. Wie staat er 13 maart aan de finish in Den Haag?
Liefs,
Ik vertelde het tegen iedereen die het maar horen wilde, waardoor ik dus ook eigenlijk niet meer terug kon. Ik ben geen quitter, ik geef niet op, en ik ben ook geen liegbeest (m'n moeders reactie 'je had toch ook gewoon kunnen zeggen dat je twintig kilometer had gelopen..').
Waarom ik gisteren dan toch eventjes terug krabbelde. Ik was kapot, gebroken. De dag ervoor tien uur gewerkt op hakken, nou dat verklaard wel een hoop volgens mij?
Maar om kwart voor één begon ik toch aan mijn suicide mission. Ik moet zeggen dat ik er van te voren wel een roze pilletje in heb gepopt, om m'n benen toch iets minder te voelen. En ik gooide er een paar verschillende astma-sprays en een allergiepilletje achteraan. Alles, just to be sure.
Gelukkig ging die twintig kilometer me eigenlijk nog best redelijk af. Ik had echt verwacht dat het een drama zou worden, maar het weer was zo prachtig mooi! Ik liep voor het eerst weer in m'n korte roze broekje, met alleen een t-shirtje. Ik heb nu serieus duidelijk zichtbare lijnen over m'n armen en benen lopen. Onderschat dat februari zonnetje dus zeker niet!
Alles ging goed, ik moest alleen niet stoppen. Ik was één keer genoodzaakt om te stoppen, ik werd gebeld en m'n hardloopprogramma gaat dan ook gewoon automatisch op pauze, dus ik moest ook wel opnemen. Het was pas na zeven kilometer, maar ik voelde me dramatisch. Zo koud op de maag, je weet wel dat gevoel wat je hebt als je op het punt staat alles in je lichaam, inclusief je ingewanden, eruit te gooien via de mond.
Blijven rennen was de remedie en na twintig kilometer had ik slechts een minuutje nodig om weer bij zinnen te komen. Serieus, nog iets meer dan een kilometer extra en dan staat die halve marathon gewoon op mijn naam. Wie staat er 13 maart aan de finish in Den Haag?
Liefs,
Annemerel
Follow my blog with bloglovin
Follow my blog with bloglovin
Hoelaat An? Ik heb een feestje dat duurt tot zondagochtend 09.00 kom ik daarna meteen door om te kijken ;)
BeantwoordenVerwijderenWaw, echt knap dat je dat kan!
BeantwoordenVerwijderenIk ben al uitgeput na vijf minuten hardlopen.
Respect, Annemerel. :)
BeantwoordenVerwijderenWauw echt heel knap van je!!!
BeantwoordenVerwijderenWelk programma is dat? :)
Nike+ GPS, App voor m'n iPhone!
BeantwoordenVerwijderenWat goed! Ik ben trots op je!
BeantwoordenVerwijderenHeel knap en binnen de twee uur. De halve marathon ren jij zo uit! Ik ben van plan de halve marathon van Amsterdam te lopen die is gelukkig pas in oktober
BeantwoordenVerwijderenjeetje echt knap! ik heb een hekel aan hardlopen eigenlijk, dus ik wandel 's avond een half uurtje of een uurtje.. net waar ik zin in heb ;-)
BeantwoordenVerwijderenWauw, wat goed van je! Ik zou het echt nooit kunnen. Ik sta niet aan de finish, maar ga wel vanaf Tilburg naar je zwaaien ;)
BeantwoordenVerwijderenDaar moet je echt trots op zijn! Echt super!
BeantwoordenVerwijderenKnap! Het ingewandenverhaal maak ik mee na amper 5km. Maar we blijven doorzetten! Succes nog.
BeantwoordenVerwijderenWow, wat ontzettend knap.
BeantwoordenVerwijderenDat hardlopen gaat echt niet snel bij mij :( Ik dacht dat conditie opbouwen wel wat sneller zou gaan... maar de 5 km lukt nog niet eens.
Super goed van je!
Whoa, echt respect voor dat!! Wat een conditie én doorzettingsvermogen moet je hebben daarvoor! Ik kan hooguit 7 kilometer hardlopen, en daarna ben ik toch echt dood en DOOD op. Heb dan minstens een halfuur horizontaal nodig om bij zinnen te komen!
BeantwoordenVerwijderenPrima en een grote stap vooruit.
BeantwoordenVerwijderenDie pilletjes zou ik zelf niet nemen , maar als dat goed aanvoelt is dat prima.
En ik zal er niet zijn in Denhaag, mij veelste druk allemaal.