Dancing With Myself

Sprak ik vorige week nog vol lof over m'n 68 baantjes tussen de 65 plussers, inmiddels ben ik daar al lang weer vanaf gestapt. Kijk dat zwemmen was leuk voor een keertje, maar: ik had vijf dagen last van schouders en hoofdpijn, in totaal kostte die 68 baantjes in een uur toch wel twee uur, mijn haar was vijf dagen later nog steeds droog en als ik serieus drie keer in de week baantjes zou willen zwemmen, zou me dat toch zeker zestig euro in de maand gaan kosten..

Ja als je al die minpunten zo bij elkaar optelt dan zijn alle voordelen toch allang verbleekt? 

Eigenlijk wil ik helemaal niet zoveel geld uitgeven aan sporten. Bewegen is noodzakelijk, maar het kan ook gratis toch, als je het heel erg objectief bekijkt, om te bewegen heb je alleen je eigen lichaam nodig?

Dus pakte ik vorige week mijn dansuurtjes weer op. Met mijn kamerdeur goed gesloten, de gordijnen dicht en mijn muziek op volume vroegtijdig slechthorend beoefen ik weer iets wat alleen een zo goed als blinde als dansen zou beschouwen. Maar I don't care. Dance to express, not to impress, toch? 

Ik vind dansen fijn. Iedereen die mij vijf minuten in het echt heeft mee gemaakt kan bevestigen dat ik een motoriek heb van lik m'n reet, maar dat maakt toch helemaal niet uit? Zo lang niemand kijkt. Ik denk dat dansen een van de beste workouts is die je je kunt bedenken. Je gebruikt iedere spier en het is ook nog eens super leuk om te doen. Nee geen filmpjes met danspasjes van andere, dat is toch niks aan. Je gewoon laten leiden door de muziek. Zoals je misschien op zaterdagavond ook wel eens doet, maar dan nog iets actiever, alsof je de enige op de wereld bent.

Probeer het, echt (bij voorkeur op het moment dat er geen gezins/huisgenoten aanwezig zijn, haha!)

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin