Hell to the Glee

Dat ik een zwak heb voor Amerikaanse Televisieseries weet ik (en waarschijnlijk ook jij) al langer dan vandaag. Toch dacht ik, of beter gezegd, hoopte ik, dat dat voor Glee en Hellcats niet zou gelden. Stom natuurlijk, ik had mezelf beter moet kennen, maar...

Wat is er nou zo leuk aan een stelletje losers op de middelbareschool die liedjes zingen? Serieus, daar kon ik me echt geen voorstelling bij maken. Ik kijk liever naar Blair & Serena's met prachtige, inspirerende outfits en New York, en Parijs, en Chuck en Nate en Dan! Maar ik heb ontdekt dat ik het ook helemaal niet erg vind om naar een stelletje mafkezen te kijken en dat die mafkezen eigenlijk helemaal zo maf nog niet zijn. En de liedjes zijn vrolijk en de verhaallijn wordt steeds leuker. Ik noem mezelf liever nog geen Gleak, daarvoor is het nog net iets te vroeg, maar dat is heerlijke afleiding op de hometrainer.

Dan Hellcats, de zoveelste serie over Cheerleaders.. Maar wat zeg ik nou? Ik ken eigenlijk helemaal nog geen serie over Cheerleaders, hooguit een paar films. Hellcats is leuk, de acteurs zijn leuk, het verhaal is leuk, de muziek is leuk, ik kijk met grote ogen naar de kunsten die ze vertonen. Man, vroeger dacht ik dat Cheerleaders een beetje met pompoms liepen te zwaaien en heb ik mezelf op een zwak moment nog wel eens afgevraagd waarom je in Nederland zo weinig Cheerleaders hebt en dat ik dat zelf graag wilde zijn, maar als ik dit zie.. Dat kan ik dus nooit van mijn leven, zelfs niet in een ander leven. 

Maar fijn, we hebben er weer twee kleine serie-verslavingen bij. Moet mezelf houden aan een maximum van een enkele aflevering per dag, maar moet zeggen dat mijn goede voornemen aardig op de proef wordt gesteld. Het is dat ik het druk heb met andere dingen, anders...

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin