She who hates the sun

Omdat ik de laatste tijd veel te veel optimistische posts schrijf, ga ik vandaag even lekker een potje lopen zeiken. Iedereen schreeuwt namelijk zo van de daken dat het zonnetje toch zo lekker is (including moi) maar er kleven ook heus wel nadelen aan.. zoals:

- Ik doe dus niks aan mijn studie. Het is druk op mijn werk, want met mooi weer komen mensen naar het strand en dan moet ik dus werken. Nou dat vind ik helemaal geen probleem, ik ga met plezier naar mijn werk. Mijn scriptie wordt er echter niet vrolijk van. Zon de-stimuleert de studie ook nog op een andere manier. Als ik dan eindelijk een keertje vrij ben kan ik me maar erg moeilijk tot productieve activiteiten zetten. Ik neem me altijd voor aan mijn scriptie te gaan in de tuin, maar na een half uurtje knijpen tegen de zon geef ik het vaak wel op.

- Mijn hoofd is niet gemaakt voor de Nederlandse zon. Na een uurtje in de tuin heb ik barstende koppijn. Heel andere hoofdpijn dan ik normaal heb. Echt zo'n zeurderige, benauwde pijn boven mijn slapen. Ik word er zelfs een beetje misselijk van. 's Avonds aan de studie gaan heeft dus ook geen zin, want dan heb ik hoofdpijn van de zon.

- Ik krijg rimpels. Ik praat serieus. Onder mijn ogen heb ik van die kleine lijntjes, lachrimpels noemt mijn moeder ze, ik zie ze bij wijzen van spreken met de dag groter worden en grijp inmiddels iedere avond al naar de dure oogcreme van mijn moeder..

- Ik kleed me iedere dag weer veel te koud. Denk je, het zonnetje schijnt, de lucht is blauw, we redden het wel met een vestje en colbertje, kom je buiten wordt je bijna de lucht in geblazen. Eigenlijk is dat natuurlijk niet de schuld van de zon, maar van de wind.. maar omdat ik vandaag de zon de volle laag geef, is dit natuurlijk volledig aan de zon te danken.

& morgen sta ik weer fris en fruitig op, ren ik een rondje over het strand en ga ik vol goede moed weer aan mijn scriptie. Wedden dat ik dan weer bij de zon-aanbidders hoor (maar morgen blijf ik echt binnen!)

Liefs.