On the edge

Grmbl.. het was te verwachten, na een weekje hard werken (wat ik na een maandje 'tot mezelf komen' niet meer zo gewend was) staat mijn gezondheid nu weer op alarmfase rood, instortingsgevaar.

Het was nog niet eens zo heel erg veel, 42 uur, niet iets wat ik nooit eerder gedaan had. Maar gecombineerd met achterstallig scriptiewerk van de wintersport, andere studie opdrachten die deze week ook gewoon weer doorgingen, colleges die ik in Amsterdam moest volgen, shopavontuurtjes die absoluut niet konden wachten, lunchafspraakjes met lieve vriendinnetjes, een hervonden liefde voor hardlopen en een andere hervonden liefde, nachtelijke OC marathons, was het toch net iets te veel. Mix dit alles met een zieke collega die wel gewoon de hele week aan het werk was.. en volgens mij is het kwaad dan wel geschied?

Een zeurhoofd, een loopneus, een pijnlijke keel, abnormaal werkende darmen, spierpijn (zelfs in mijn kaak) en algehele lamlendigheid.

Tsja en deze week gaat ook gewoon weer alles door. Mijn scriptie heeft inmiddels nog meer achterstallig onderhoud, over twee weken is het tentamenweek en ook voor deze week heb ik al weer twee eetafspraakjes staan en twee verjaardagen staan. 

Of ik terug verlang naar de rust van januari? Absoluut niet... een maand alleen maar met jezelf bezig zijn was misschien wel even goed, maar dat moet je ook zeker niet te lang doen. Maar een dagje rust, een dagje dat ik eventjes uit kan rusten zonder zorgen voor de dag van morgen, ja dat wil ik echt nu. Maar als ik nu in bed ga liggen weet ik heel zeer zeker dat ik mezelf alleen maar verder de nesten in werk.

Dus wat nu? Geflankeerd door groene thee, coldplay, sinaasappels, bananen, kiwi's, appels en strepsils ga ik deze dag gewoon overleven en mijn scriptie.. die ga ik gewoon weer laten leven. Want hallo? Ik heb al mijn vakken in een keer gehaald, dan moet ik zo'n scriptie toch ook gewoon normaal kunnen maken?

Liefs.